recensie: 'Verwelken' (Lauren destefano)

Titel: Verwelken
Serie: The Chemical Garden Trilogy
Auteur: Lauren DeStefano
Uitgeverij: Van Holkema en Warendorf
Jaar van uitgave: 2013
Aantal bladzijdes: 350

Na de derde wereldoorlog is de aarde niet meer in haar oorspronkelijke staat. Alleen Noord-Amerika is nog boven het wateroppervlak te vinden, maar er is ook iets veranderd aan de bewoners van het continent. Dankzij laboratoriumonderzoek werd de "perfecte mens" geschapen, gezond en wel. Echter worden hun mannelijke nakomelingen niet ouder dan 25 jaar, wat voor de vrouwen 20 is.
Rhine, zestien jaar jong, wordt ontvoerd om de bruid voor Linden te worden. Van het een op het andere moment wordt ze gescheiden van haar tweelingbroer en gevangen genomen in een groot landhuis. Echter blijkt ze niet de enige bruid te zijn. Tel daar bij een griezelige schoonvader, een leuke bediende en een hartstochtelijk verlangen naar huis...

​Wát een originele verhaallijn heeft DeStefano voor elkaar weten te boksen in Verwelken. Om te weten te komen hoe de wereld er over een x aantal jaar uitziet, hoef je niet verder meer te zoeken. Het eerste deel van The Chemical Garden-serie neemt je mee op een reis door de tijd - en nee, de wereld wordt dus niet overgenomen door buitenaardse aliëns.
   Naast de originaliteit van het verhaal, zijn er ook ontzettend heftige passages te lezen. Aan het eind van een van de eerste hoofdstukken heb je nummer één van alle hectiek, op de voet gevolgd door nog veel meer. Liefde, angst, vriendschap, bedrog, leugens en verlangen staan centraal.
   Echter is er ook een reeks voorspelbare gebeurtenissen te vinden (iets met baby's en liftpasjes). Soms zijn deze scènes jammer om te lezen, want neem als voorbeeld het liftpasje. Het duurt een hele bladzijde voor het doelwoord genoemd wordt, terwijl jij als lezer het woord al verwacht aan het begin van de pagina. Echter moet je doorlezen, wat de spanning natuurlijk ten goede doet, om er uiteindelijk achter te komen dat je verwachtingen juist waren. Je zou kunnen denken dat het hele verhaal daarom een voorspelbare afloop gaat krijgen (ze leefden nog lang en gelukkig, la la la!), maar nee. Absoluut niet. Dat had je gewild.
​   Over de laatste vijftig bladzijdes wordt er bij dezen maar één ding verklapt: tranen met tuiten. Niet non-stop, natuurlijk, maar wel regelmatig.

​Recensie door Rosanne

---