Recensie 'Wonder' (R.J. Palacio)

Auggie is nog nooit naar school geweest. Hij heeft altijd thuis onderwijs gekregen door zijn moeder, terwijl zijn zus Via wel naar school ging. Als het zover is dat alle kinderen uit de omgeving naar een nieuw schoolgebouw verhuizen, besluiten Auggies ouders dat ook de tijd voor Auggie is aangebroken om naar school te gaan. En een echte school, met echte mensen, is geen peulenschil voor een jongen wiens gezicht eruit ziet als of hij zowel een auto-ongeluk als een brand heeft overleefd.
​

​Wat is de gelijknamige film toch fantastisch! Ik keek hem op de ochtend voordat ik deze recensie schreef en moest vaker huilen dan toen ik het boek afgelopen zomer in Californië las. Maar toen ik dus de film had gekeken en de aftiteling over het scherm rolde, was ik gemotiveerd genoeg om eindelijk maar toch aan de recensie te beginnen.
 
Echter, eerst surfte ik naar Youtube, op zoek naar de making of. Ik kwam hierbij een interview met auteur Palacio tegen. Ze heeft, naast het schrijven van het boek, ook een bijdrage mogen leveren aan de film - vandaar het interview. Ze gaf aan dat het gebruik van verschillende perspectieven in ‘Wonder’ ervoor zorgt dat de volger van het verhaal uiteindelijk een standpunt kan innemen dat vanuit meerdere oogpunten is onderbouwd. De lezer kan zich alleen maar bij deze uitspraak van Palacio aansluiten. Door de perspectiefwisselingen – de blokvorm ervan was overig een juiste keuze, vooral als je het vergelijkt met ieder hoofdstuk een nieuwe verteller – komt het complete verhaal extradimensionaal naar voren.
 
Alle personages in ‘Wonder’ vertegenwoordigen zichzelf, zijn eerlijk, leuk en interessant genoeg om beter te leren kennen. Hoewel dit in de film niet helemaal tot stand komt, blijft het verhaal in het boek consequent verteld worden door de persoon die past bij het perspectief. Daarnaast zijn de personages uniek. Sowieso is Auggie niet een alledaags knulletje, want het is zeldzaam als je een jongen als hij tegenkomt. Verder passen Auggie en Via perfect bij elkaar als broer en zus en spelen ze goed op elkaar in. Toch merk je dat Via er moeite mee heeft een broertje te hebben dat goedbedoeld alle aandacht opeist. De manier waarop Palacio dit naar buiten weet te brengen is top! Ze schrijft op zo’n manier dat je je door de verschillende perspectieven, maar ook door de ruimte- en gevoelsomschrijvingen, goed kunt inleven in Auggie en de mensen om hem heen.
 
Toch speelt de vraag: ‘Waar gaat dit naartoe?’ Tijdens het lezen is er matige drama en wordt de spanning enkel opgebouwd door de blijvende afwezigheid van het antwoord op bovenstaande vaag. De uniekheid van de personages en Auggie als wondergeval zorgen voor een hoog ik-wil-verder-lezen gehalte. En het antwoord op die vraag? ‘Naar iets moois.'
​

Recensie door Rosanne