Recensie 'Verbreken' (Lauren DeStefano)

Titel: Verbreken
Serie: The Chemical Garden Trilogy (3)
​Auteur: Lauren DeStefano
​Uitgeverij: Van Holkema & Warendorf
Eerste druk: 2013
Aantal bladzijdes: 352

Na twee boeken vol avontuur is Rhine weer in het landhuis van haar schoonfamilie. Zodra het kan, vertrekt ze om op zoek te gaan naar haar broer Rowan, van wie ze weet dat hij zich bezighoudt met het vernietigen van alles wat met wetenschap te maken heeft. Met behulp van oude en nieuwe vrienden vindt ze haar broer. Echter roept dit meer vragen dan veiligheid op en worden er nieuwe deuren met onverwachte gevolgen geopend.

Verwelken (deel één) had een enthousiasmerend plot, waar Vrees ​(deel twee) op voortkabbelde. Vervolgens is het spotlight verschoven naar Verbreken. De drie V’s op een rij vertellen het originele verhaal over onze aarde over een aantal decennia. Ziektes zijn van het wereldtoneel verdwenen. Wel heeft dit plaatsgemaakt voor het feit dat meisjes maar een jaar of twintig worden en jongens vijventwintig. De wetenschap is druk bezig een antiserum voor deze “vloek” te vinden en natuurlijk krijg je dan een aantal van die gekken die hier stokjes voor willen steken.
​     Waar Vrees zo sloom als een slak ging, gaat Verbreken op sommige momenten net zo snel als iemand die moet sprinten voor de bus. Bij sommige stukken heb je het gevoel dat je de bus al gemist hebt en zakt de moed in je schoenen, maar dan kom je de hoek om en zie je het vervoersmiddel op je staan te wachten. Dit geeft hoop en een boost om verder te lezen! De afwisselende locaties in het verhaal zorgen voor de meerwaarde waar in het vorige deel flink naar gezocht werd.
     Dolly  - het misvormde meisje dat samen met Rhine en Gabriel ontsnapt uit de oude kermis - kreeg een steeds grotere rol in deel twee, maar wordt slechts twee keer genoemd in dit deel. Dit is jammer, want waar je je best deed om haar te leren kennen in het vorige boek, blijkt deze band voor niets te zijn opgebouwd. Wel is Rowan genoeg in beeld, maar echt leren kennen doen we hem niet. De omschrijvingen die we van hem krijgen blijven oppervlakkig en als we door een kier in zijn hoofd kunnen kijken, komen we nog niets concreets te weten. Gelukkig doet Rhine dat wel, want in combinatie met al haar herinneringen kunnen de paar aspecten die hem hebben doen veranderen in de puzzel geplaatst worden.
     Hoe DeStefano het voor elkaar heeft weten te boksen dat de lezer in het laatste deel van Verbreken kleine beetjes empathie voor Vaughn krijgt, is wonderbaarlijk. Hierdoor komt de genadeslag harder aan. Toch gaat het einde van sommige personages en van het verhaal veel te rap. Overigens: het is zeker geen tranentrekker, maar het doet wel pijn! En hoewel het echt ontzettend snel gaat; het einde is goed. Alles klopt en er is rust en vrede. Zoiets van: eind goed, al goed.
     Tot slot moet er nog even vermeld worden dat de titelverklaring op hetzelfde niveau ligt als dat van Verwelken. Vrees daarentegen was gewoon een klein, rot appeltje.

Recensie door Rosanne