Interview met Arwen Mannens

---

​Arwen Mannens is de auteur van de trilogie “De laatste strijd” die werd uitgegeven bij Zilverbron. Ze is 31 jaar oud en heeft haar handen vol met haar werk als ambtenaar en de opvoeding van haar 6-jarige zoon.

Onlangs is Thorian en Kristan, het derde deel van De laatste strijd uitgekomen. Kun je in je eigen woorden vertellen waar het boek over gaat?
Thorian (Mint) en zijn beste vriend Kristan (Mart) groeien op in een land dat aan strenge regels gebonden is. De regels zijn al eeuwen oud en zijn opgesteld om de veiligheid van de Minti en Martes te garanderen. Een van deze regels is dat niemand het gebergte mag oversteken omdat daar barbaren wonen die erop uit zijn om de Martes te doden. Op een bepaald ogenblik verschijnt er echter een donkere rookpluim aan de hemel, die de nieuwsgierigheid van Thorian en Kristan prikkelt.
Wanneer de twee vrienden het gebergte oversteken komen ze aan bij een stad die bedekt is onder een deken van as. Wanneer Thorian door de, ogenschijnlijk verlaten, stad wandelt, botst hij op een bont gezelschap wezens dat op geen enkele manier bij elkaar hoort. Hij kan ongezien vluchten, maar in zijn hoofd blijft hij zich vragen stellen.
Een tweede bezoek verloopt echter minder goed dan hij gehoopt had.

---

De trilogie die je hebt geschreven speelt zich af in een zelfverzonnen wereld. Kun je iets vertellen over hoe je die wereld gecreëerd hebt?
Ik ben begonnen zonder enig plan. Ik hield een dagboek bij sinds mijn veertiende en dat was rond de 560 A4’tjes toen ik zestien was. Omdat het vol tekeningen zat, werd het digitale bestand te groot. Ik ben toen aan een nieuw dagboek begonnen en besloot er fantasy-elementen in te verwerken. Zo kon ik alle emoties die ik had leren plaatsen. Stilaan kwam ik los van het dagboek en herschreef ik het meer en meer tot een verhaal waar een meisje haar verleden volledig achter zich kon laten en terechtkwam in een nieuwe, wonderbaarlijke, wereld. Pas toen het verhaal een echt doel kreeg herschreef ik het nogmaals, maar bouwde ik een hele nieuwe wereld. Deze wereld is van mijn zestiende tot nog dit jaar in beweging geweest.
Heel veel inspiratie haal ik uit dromen of foto’s. Een foto van een blinde uil bracht mij bijvoorbeeld bij de Haradokaela; een soort sterrenstelsel dat de zielen van de Martes bevat. Een detail dat het verhaal toch een persoonlijke toets gegeven heeft.
Ik vind het zelf heerlijk als ik een boek kan opnemen waarbij je de realiteit volledig naast je neer kunt leggen. Om die reden vond ik het belangrijk dat mijn verhaal eigen landen, goden, gebruiken, talen etc. had. Het is op een bepaalde manier herkenbaar, maar op een andere ook weer niet.

De titels van de voorgangers van dit boek, Illiyana en Rheya, komen overeen met de namen van de hoofdpersonen in de boeken. Voor dit derde boek heb je twee namen gekozen. Is dat een bewuste keuze geweest?
Ik hou van continuïteit en daarom wilde ik absoluut een naam op de cover van deel III.
Thorian en Kristan zijn een eenheid. Ze horen samen, hoe je het ook wendt of keert.

Welk thema staat in Thorian en Kristan op de voorgrond? 
De eerste twee delen heb ik geschreven in een periode waarin ik zelf mijn weg in het leven zocht. Ik worstelde met mezelf en met de oppervlakkigheid in het leven. Ik voelde me altijd “anders” dan de anderen en had het gevoel dat ik moest vechten om te mogen zijn wie ik was. Dat deel van mezelf vind ik erg terug in Illiyana zelf. Rheya was meer het type dat op ontdekking ging en meer vrijgevochten was. Waar Illiyana niet echt voor zichzelf opkwam, was Rheya degene die zichzelf wel op die eerste plaats kon zetten. Beiden botsen op de sterktes en zwaktes van hun persoonlijkheden.

Thorian & Kristan heb ik geschreven op een moment dat ik als persoon veel sterker in het leven stond en al enkele gevechten gestreden had. Ik heb geleerd dat mensen erg snel denken te weten wat de waarheid is en oordelen op basis van de dingen die hen aangereikt worden door anderen en/of media. Een eerste nadeel van anderen laten denken in jouw plaats is dat je de wereld maar langs één kant bekijkt. Je vergeet dat een ander wel een andere mening kan hebben, maar deze evengoed een deel van de waarheid kan bevatten. Een tweede is dat, door andere blindelings te volgen, je nooit zult weten in welke mate die andere jou gebruikt voor eigen gewin.

Je hebt nu een trilogie afgerond. Is het volgende boek dat we van je kunnen verwachten weer fantasy?
Ik ben er nog niet helemaal uit hoe ik mijn nieuwe project vorm zal geven. Het staat sowieso vast dat het fantasy zal zijn, maar ik hoop een iets donkerdere kant van mezelf tegen te komen.

Welke van de drie boeken die je geschreven hebt, kostte je de meeste strijd?
Strijd of tijd?
Tijd is sowieso Illiyana. Ik heb haar verhaal jaren en jaren herschreven. Ze heeft ook meerdere namen gehad. Heel haar vriendenkring trouwens.
Strijd Thorian en Kristan. Toen ik het derde hoofdstuk afsloot was ik zeer emotioneel. De lezers zullen vast begrijpen waarom. Het is een punt in het verhaal waar ik heel diep ben gegaan omdat ik tijdens het schrijven altijd probeer te “voelen” wat mijn personages meemaken. Nadat ik de laatste punt gezet had, opende ik mijn mail en vond ik het overlijdensbericht van Jos Weijmer, mijn uitgever. Ik heb meer dan een jaar tijd nodig gehad alvorens ik verder kon schrijven.

Tot slot zijn wij benieuwd of je nog tips hebt voor beginnende schrijvers. Aan welke tip heb jij veel gehad?
De belangrijkste tip is dat je voor jezelf moet schrijven. Niemand heeft het recht om te zeggen dat jouw verhaal niet goed is. Er is een verschil tussen een verhaal dat slecht is of een verhaal dat niet zou verkopen omdat het niet geschikt is voor de “markt” (en dat kan om meerdere redenen). Dit neemt niet weg dat je open moet staan voor opbouwende kritiek van anderen. Dat is hard, zeker als je in je eigen verhaal gelooft, maar je leert door de ogen van een ander te kijken.
Een tip waar ik zelf hard aan moet werken is; leer plotten. Ikzelf heb de eerste boeken niet geplot en pas bij Thorian & Kristan had ik op voorhand grote verhaallijnen uitgeschreven. Die verhaallijnen veranderden gaandeweg nog wel, maar ik bleef wel altijd bewust van het doel dat ik voor ogen had. Plotten heeft een deel van mijn spontaniteit weggenomen, maar anderzijds gaf het meer houvast tijdens het schrijven.