Karen Willekens is een vlotte madam van 41 jaar die samen met haar partner en hun twee kinderen in Schoten (België) woont. Als ergotherapeute geeft ze cognitieve revalidatie aan mensen die een niet-aangeboren hersenletsel hebben gekregen, wat emotioneel geen eenvoudige job is.
Het schrijven van poëzie en proza geeft haar de mogelijkheid om haar hoofd leeg te maken. Het geeft haar uitdaging om de puzzelstukjes in haar hoofd vorm te geven.
Verder houdt ze van koffie, humor, kerst, katten, wandelen, lezen en gek doen met vriendinnen. Wanneer ze zin heeft om schijnbaar sportief te doen gaat ze hardlopen of boksen.

Kim ten Tusscher is 37 jaar. Ze woont sinds een jaar samen met haar man in Enschede. Hun huis uit 1902 heeft nog de originele indeling, waardoor ze nu ook een heerlijke schrijfkamer heeft. Kim houdt van reizen, heeft een passie voor geschiedenis (vooral van de oorspronkelijke bewoners van Noord Amerika) en maakt kostuums. Ze heeft onder andere meegewerkt Lord of the Rings fanfilm Born of Hope (ze was erbij toen Aragorn werd geboren) en Ren – The Girl with the Mark.

Sophia Drenth woont en werkt in Amsterdam, waar ze in 1971 werd geboren. Naast schrijven en het in eigen beheer uitgeven van haar boeken runt ze een bedrijfje in met de hand gemaakte sieraden, Gnoom Artful Things. Daarmee kan je haar samen met haar boeken geregeld op fantasy fairs en beurzen vinden. In haar vrije tijd struint ze graag over vlooienmarkten, altijd op zoek naar vreemde vondsten waaruit ze inspiratie kan putten of waarmee ze iets unieks kan maken.

Anne-Laure van Neer werd in Antwerpen geboren op 14 juni 1975. Samen met haar man, twee kinderen, drie katten en twee konijnen woont ze in Mortsel. Na wat omzwervingen in de toeristische sector besloot ze haar job op te zeggen en schrijfster te worden. 
‘Justine’, haar debuut werd genomineerd voor de Hercule Poirotprijs 2015. Maurice is haar tweede ‘suspense’ boek.
 
In April komt Maurice uit. Kun je in je eigen woorden vertellen waar het boek over gaat?
Maurice is een seriemoordenaar die heeft beloofd aan zijn moeder om ermee op te houden. Dit verloopt moeilijker dan hij verwacht. Vooral wanneer zijn dochter thuiskomt met een ‘fout’ vriendje… 
 
Je schrijft vanuit het perspectief van een seriemoordenaar. Was het moeilijk om je in zo'n perspectief te verplaatsen? Hoe zorg je ervoor dat zo'n gedachtegang overtuigend overkomt?
 Ik spendeer heel veel tijd aan de psychologische achtergrond van mijn hoofdpersonages. Het belangrijkste, voor eender welk personage waar je over wil schrijven, is dat er enige logica blijkt in het denkpatroon.
Zo gebruik ik ook psychologische testen, zoals de ‘kernkwadrant’ om mijn personages te leren kennen.  Wat zijn hun hoofdeigenschappen, welke valkuilen, uitdagingen en allergieën vloeien daaruit voort?
Zo ook voor Maurice. 
Hij is een ‘redder’. Zijn uitdaging: mensen helpen, altruïstisch zijn. De valkuil: mensen die van zijn goedheid willen profiteren. Of zichzelf verliezen in een poging om hulp te bieden aan anderen. Zijn allergie draait dan rond mensen die een gebrek hebben aan altruïsme. 
Als je deze eigenschappen tegenover elkaar zet, krijg je automatisch een interessant conflict.
 
Dat hij een moordenaar is, mag eigenlijk geen probleem vormen om zijn karakter te schetsen. Hoewel ik zelf geen moordenaar ben, kan ik me voldoende inleven in zijn wereld.
Ik ben ervan overtuigd dat iedereen wel een ‘knop’ heeft waarop staat, ‘niet indrukken, levensgevaar’. Het is gewoon een kwestie van een goed motief te zoeken en deze op een consequente en logische wijze uiteen te zetten. 
 
 De hoofdpersoon heeft iets tegen "bumperklevers, BMW-rijders en Alfa-mannetjes". Waardoor heb je voor dit type mensen gekozen?  
Toen ik een goed jaar geleden over het boek begon na te denken vroeg ik me één ding af.
Zou het mogelijk zijn om een sympathieke seriemoordenaar te scheppen?
Een moordenaar waarvoor ik wil supporteren, al is hij eigenlijk een slechterik? 
 Als ik in mijn opzet wilde slagen moest ik de slachtoffers van mijn moordenaar zorgvuldig uitkiezen. De slachtoffers die hij omlegt moesten een type zijn waar een soort universele ergernis voor bestaat.  
Mijn idee ontplooide zich in het verkeer. Er zijn hoffelijke chauffeurs, voorzichtige chauffeurs, pro-actieve chauffeurs en er zijn de anderen…  De Foutparkeerders, De Bumperklevers, De voorstekers, Diegenen die weigeren te ‘ritsen’, De ‘ik wil eerst zijn’-types. Iedereen kent ze wel en vrijwel iedereen ergert zich eraan.  
In het boek noem ik ze de Alfa’s.  Ik kwam tot een simpele conclusie: de ergernis die ik voel tegenover dat soort mens is gebaseerd op één feit. Alfa’s voelen zich belangrijker dan anderen, belangrijker dan de wet, belangrijker dan beschaving. En hun doel is simpel: zich verheffen boven de massa door anderen te onderdrukken.   
Dit machtsspelletje is volgens Maurice de bron van al het kwade. En ik geef hem geen ongelijk. Een mens hoeft maar naar het huidige politieke klimaat te kijken, om te beseffen dat Alfa’s een ‘plaag’ zijn die de mensheid in gevaar brengt.  Daarom koos ik dit type mens uit als slachtoffer van Maurice.
 
 De titel van je debuut, Justine, bestaat ook uit de naam van het hoofdpersonage. Heb je er bewust voor gekozen om nu weer voor een naam te gaan? Wil je dat in de toekomst blijven doen, als een soort handelsmerk?
 Justine stond heel dicht bij mezelf, qua karakter. Ik voelde me erg verbonden met haar (schrijvers zijn vreemde wezens en hebben dus vriendschappen met fictieve personages, jawel). Het voelde juist aan om haar naam te gebruiken als titel, omdat ze ijvert voor rechtvaardigheid, ‘Justice’… ‘Justine’… Het was voor mij dus een logische keuze. 
Omdat ik merkte dat lezers (en ik ook) ook bleven praten over ‘Justine’ alsof ze een dametje van vlees en bloed was, vond ik het wel een prettig idee om mijn volgend boek ook een naam te geven. Zo lijkt het alsof je praat over iemand die je kent, een buurman of zo.
Dit zal ik ook in de toekomst blijven doen, vooral omdat die personages na een tijdje net vrienden worden. De band die je er als schepper en schrijver mee hebt is echt heel nauw. 
 
Je hebt nu twee thrillers geschreven. Wat spreekt je aan in dit genre?
Zowel Justine als Maurice worden gecategoriseerd als literaire thrillers, maar eigenlijk horen ze daar niet echt thuis. Er is namelijk geen vakje ‘zwarte misdaadkomedie’ in de literaire wereld. Vandaar de stempel ‘literaire thriller’.
Het genre dat ik eigenlijk wil overbrengen zie je vaker in films, maar komt zelden voor in boeken. De Coen brothers, Quinten Tarantino,… zwarte humor is zo fijn. 
Lachen met de dood, met eindigheid, met de verschrikkingen van de mensheid is een manier om het leven te relativeren, vind ik. 
  
 ls je verplicht werd om het volgende boek in een ander genre te schrijven, welk genre zou het dan worden? En welke absoluut niet?
 Non-fictie is niet voor mij weggelegd.
Ik hou van het verzinnen, van fantasie, van helemaal loos gaan en een gek verhaal verzinnen. Het genre maakt me dan op zich niet zoveel uit, zolang ik er humor in kan verwerken.

​Tot slot zijn wij benieuwd of je nog tips hebt voor beginnende schrijvers. Aan welke tip heb jij veel gehad?
De reactie die ik vaak krijg wanneer ik vertel dat ik auteur ben is: ‘Ik wil ook ooit een boek schrijven.’ Of ‘Ik ben er ooit aan begonnen, maar… ‘ en dan volgt een vaag uitvlucht.  
Er zijn een hoop mensen die ‘ooit een boek hadden willen schrijven’.  Net zoals anderen ervan dromen om de Mount Everest te beklimmen. 
Het is een soort activiteit die je ‘ooit gedaan wil hebben’, een soort leuke anekdote die je op je CV wil zetten. Iedereen die er ooit aan is begonnen heeft al snel beseft dat het erg veel tijd en inzet vergt. Daardoor haken mensen af.  Schrijven, is net als de Mount Everest beklimmen, een kwestie van goede voorbereiding en doorzettingsvermogen. 
Je moet er volledig voor willen gaan, er bestaat geen binnenweg of korte route. Je moet voetje voor voetje naar boven. Hooguit kan je jezelf omringen met sherpa’s die je helpen om je last te dragen, of je wijze raad geven over wat je wel of niet mag doen. Maar uiteindelijk ben jij de enige die de tocht kan maken die je tot op de top zal brengen.
Het leerproces, het geknoei, het falen en weer opstaan moet je erbij nemen. Maar als het echt je droom is, dan heb je het ervoor over. Zo was Justine mijn derde manuscript. Ik was al vijf jaar aan het oefenen vooraleer ik iets had geschreven dat goed genoeg was om gepubliceerd te worden.Mijn advies is dus: als het je droom is, moet je doorzetten. Het uitzicht is echt de moeite waard.
 
Meer weten over Anne-Laure? Bezoek haar website! 

​Beyza Öpöz​ is zeventien jaar oud, maar wordt "binnenkort" achttien, wat over vijf maandjes is! Ze besteed haar vrije tijd voornamelijk aan schrijven. Dit doet ze altijd 's avonds, want op die momenten vindt ze het leuker om wat achter haar laptop te zitten en wat te schrijven. 
Naast het schrijven speelt Beyza games en is ze vaak achter haar computer te vinden om (Amerikaanse en Engelse) series en televisieshow te kijken. 'Zo zijn mijn all-time favourite series ook Hannibal en Sherlock en zonder die twee zou ik hoogstwaarschijnlijk geen leven hebben.' Ook zit ze heel vaak boeken te lezen. Als ze door heel het jaar heen geen nieuwe boeken krijgt, krijgt Beyza ze zeer waarschijnlijk op haar verjaardag. Haar favoriete boekenserie is Harry Potter, samen met The Hunger Games en The Maze Runner!

Nooit meer lezen of nooit meer schrijven?
Dat is een moeilijke vraag. Eh, ik zou liever nooit meer willen schrijven dan lezen. Want er zijn zo veel boeken, TE VEEL boeken en verhalen in de wereld om ze zomaar weg te gooien!

Onlangs is je eerste boek uitgegeven; Vlinderjongen. Kun je in je eigen woorden vertellen waar het boek over gaat?
Het boek gaat over Meryl Hunn, een afschuwelijke pestkop met een afschuwelijk leven dat nog meer overhoop gehaald word nadat zijn enige vrienden hem verlaten. Hij heeft ook veel familieproblemen, lijkt nooit rust te krijgen en word maar alleen erger wanneer de (infamous) vlinderjongen in zijn leven terecht komt. Alles lijkt erger te worden en de vlinderjongen, met de naam "William", lijkt een hele grote impact te geven op het leven van Meryl. William, de vlinderjongen, wordt het nieuwe slachtoffer van de pestkop en de twee families krijgen een hoop dingen met elkaar te maken. Meryl staat dan genoodzaakt om zijn kleine "Hell" samen met William te delen.
William heeft de bijnaam "vlinderjongen" omdat hij een hele unieke huidziekte heeft (EP) waardoor zijn huid heel dun is en daarom ook veel te snel gewond kan raken. EP-patiënten worden daarom ook vaak de "vlinderkinderen" genoemd omdat hun huid net zo dun als de vleugels van de vlinders is.

De editor van je boek heeft een lovende recensie geschreven. Hoe voelde het toen je zag wat er op het wereldwijde web over je boek te vinden is?
Ik was verbaasd! Ik had niet verwacht dat er zo iets zou gebeuren, laat staan dat ik het boek überhaupt zou uitbrengen!

Je bent op actief op verhalenwebsite Quizlet.nl. Heeft deze website bijgedragen aan het ontstaan en het schrijven van Vlinderjongen en zo ja, hoe?
Niet heel veel eigenlijk. Om eerlijk te zeggen, ik zei ook tegen niemand toen ik met het boek begon te schrijven. Het was toen nog puur voor mijzelf en nooit had ik de intentie om het boek uiteindelijk naar een uitgeverij te sturen. Wel heb ik gemerkt dat ik, door al de RPG's waar ik op Quizlet aan meegedaan heb, heel wat meer inspiratie en ideeën kreeg voor een verhaal!

Sinds wanneer wist je dat je schrijfster wilde worden?
Al sinds ik klein was en achter de Dinosauruscomputer van mijn zus als een psychopaat in Word aan het typen was, puur om haar te imiteren! Mijn zus hield ook altijd van verhalen schrijven en ik was toen nog rond de acht jaar oud toen ik ook een Word pagina opende en wat probeerde te schrijven, puur omdat ik haar na wilde doen. Ik herinner mij nog mijn eerste verhaaltje die ik geschreven had, het was toen nog een horror verhaal waar een groep kinderen een bos vol met geesten in gingen :') en mijn tweede verhaaltje die ik ooit uitgeschreven had, was op Quizlet en dat was een fanfiction van Harry Potter!

Hoe ziet een schrijfsessie er bij jou uit?
Ik had geen laptop toen ik deze verhaal nog aan het schrijven was (alleen de laatste aantal hoofdstukjes schreef ik op mijn nieuwe laptop), dus schreef ik het eerst op de computer van mijn vader. Ik had een hoop chocolade, ice tea (want dat drink ik altijd) en een hoop muziek die op een loop staat en dan typ ik de meest onzinnige dingen in Word. Wanneer ik in het proces van schrijven plotseling geen ideeën meer heb, begin ik al helemaal onzin neer te typen en creëerde ik een kleine "parody" van mijn stukje tekst omdat ik niets te verzinnen had!

Tot slot zijn wij benieuwd of je nog tips hebt voor beginnende schrijvers. Aan welke tip heb jij veel gehad?
Geduld hebben en doorschrijven, ook al heb je geen hoop meer voor het verhaal dat je schrijft. Ik had zelf een hele grote pauze toen ik pas over de helft van mijn boek was en wilde om eerlijk te zeggen niet meer doorschrijven, omdat ik het verhaal zelf niet meer leuk vond. Maar ik duwde mijzelf vooruit en verzon nieuwe ideeën om het interessant te houden!
Oh ja, de eerste pagina van je boek is het belangrijkste. De eerste zin moet de lezer kunnen aantrekken, en misschien de lezer zelfs aan het denken krijgen.

Ik ben zelf natuurlijk ook een beginnende schrijver dus kan ik niet heel veel tips geven. Ik weet nog steeds niet hoe in hemels naam de uitgeverij MIJN boek zo leuk vonden...

​Voor meer informatie over Beyza's debuut ​Vlinderjongen, ​klik hier!

Interview door Rosanne

Tamara Geraeds is 36 jaar en woont in Noord-Brabant met haar man Frans. Ze schrijft fantasy voor jeugd en young adults en horror thrillers voor volwassenen. Daarnaast heeft ze een eigen tekstbureau, waarin ze onder andere lesgeeft (Engels, Nederlands en creatief schrijven) en redactiewerk doet voor auteurs en uitgevers.

​U bent eigenares van Tekstbureau Charizma. U doet onder meer redactiewerk, jureert bij schrijf-wedstrijden en bent in te huren als ghostwriter. Wat houdt dat laatste in? Waarom zouden anderen juist u contacteren om ghostwriter voor hun werk te worden?
Als je graag een boek zou willen schrijven, maar het zelf niet (goed) kunt of er geen tijd voor hebt, dan kan je iemand inhuren die het voor je schrijft. Vaak geef je het dan daarna uit onder je eigen naam. De echte schrijver is als het ware een geest, onzichtbaar voor de buitenwereld. Vandaar de naam ghostwriter. Ghostwriters worden vaak ingehuurd om autobiografieën te schrijven voor mensen die heftige dingen hebben meegemaakt. Ook zijn er bekende Nederlanders die een idee laten uitwerken door een ghostwriter, om het boek vervolgens onder hun eigen naam uit te geven.
 
Maar u schrijft ook zelf boeken! In welke genres kunnen we uw boeken terugvinden en wat trekt u in deze sferen aan?
Ik schrijf fantasy en horror thrillers. Fantasy heb ik altijd al heerlijk gevonden. Vreemde wezens, magische werelden, bijzondere krachten, wie droomt er niet van? Als je fantasy schrijft is alles mogelijk en dat vind ik heerlijk. Je kunt de mooiste en meest bijzondere dingen verzinnen. Daarnaast houd ik ook erg van spannende boeken en ben ik stiekem ook een horrorfan. Daarom wilde ik graag zelf ook eens een thriller voor volwassenen schrijven. De horror sloop er eigenlijk vanzelf in.
 
Wat is uw favoriete plek om te schrijven? Hoe komt dat zo?
Ik heb eigenlijk niet echt een favoriete schrijfplek, maar ik vind het wel gezellig om bij mijn parkietjes te gaan zitten. Dan zet ik muziek aan of de tv en dan gaan ze gezellig zitten kletsen. 

Echo is vanaf april te verkrijgen. Kunt u ons vertellen waar uw nieuwste boek over gaat?
Echo gaat over de strijd van een jong meisje, Sara, tegen de gruwelen in haar leven. Ze groeit op bij haar tirannieke moeder, die haar verborgen houdt voor de wereld. Sara vecht voor een beter leven, maar het lot is haar niet goed gezind.

Waar bent u het meest trots op, als u naar Echo kijkt of er aan terugdenkt?
Dat het me is gelukt om sterkte personages neer te zetten, want dat vind ik moeilijk. En dat het verhaal bij de lezer door het hoofd blijft spoken. Dat wil zeggen dat het aangrijpend is geschreven en dat vind ik belangrijk, dus ik ben heel blij dat dat ook gelukt is.
 
Heeft u tot slot nog een gouden tip voor de beginnende schrijver?
De belangrijkste tip voor elke schrijver is: houd vol. Lees veel, schrijf veel, laat je manuscript beoordelen door een expert en geef vooral niet op!

Interview door Rosanne

Loïs Lentz, twintig jaar oud, is een schrijfster, Industrial Design student, perfectionist en dromer. Haar huis staat in Ewijk, maar ze brengt het grootste deel van haar tijd door in Eindhoven, waar ze studeert, en Wyler, waar haar vriend woont. Ze zou graag zeggen dat ze haar hele leven al actief leest en schrijft zoals de meeste schrijvers,
maar dat is niet het geval: ze moest eerst dyslexie overwinnen. 
De meeste van haar dagen zitten vol met werk voor de uni, theater en achterstallig werk. Schrijven doet ze daarom alleen in het holst van de nacht of wanneer ze eigenlijk iets beters te doen heeft. Het liefst is ze op Texel, waar ze wandelt of vooral lekker niets doet, dat is wanneer de inspiratie komt.

​Onlangs is Tussen licht en duisternis uitgekomen. Kun je in je eigen woorden vertellen waar het boek over gaat?
Tussen Licht en Duisternis gaat over een land waar iedereen moet kiezen tussen goed of kwaad. De twee partijen staan constant op gespannen voet met elkaar en dat wordt alleen maar erger als de erfgename van het land,
Julia, besluit een Duistere worden wanneer haar vader sterft. Als twee jaar later ook het laatste familielid van Julia sterft zien de Duisteren hun kans om de macht te grijpen.
Julia voelt zich verantwoordelijk voor alles wat er gebeurt in het land, want als zij niet was gegaan, was dit alles nooit gebeurd. Het liefste wat ze wil is haar fouten rechtzetten, maar dat lijkt onmogelijk. Ze heeft niets meer over van de macht die ze ooit had en er lijkt geen oplossing te zijn die allebei de groepen tevreden stelt.

Welke karaktereigenschap van Julia zou jij zelf wel willen hebben en welke absoluut niet?
Julia is vertrouwensvol en vriendelijk. Ze gelooft in de mensen om zich heen en ze doet haar best om hen een goed gevoel te geven. Ze is wat cynischer geworden door de jaren heen, maar is nog steeds zachtaardig in een wereld die daar eigenlijk geen ruimte voor biedt, dat zou ik ook wel willen voor mij zelf. Aan de andere kant is Julia ook wat onzeker en impulsief. Een slechte combinatie. Zelf zou ik liever sterker in mijn schoenen staan en ik vind het ook altijd erg belangrijk om te denken voordat je iets doet.​

 In jouw wereld moet men een keuze maken tussen Licht en Duister. Wat typeert de twee groepen het meest?
De Zilveren (licht) zouden al het goede moeten verwezenlijken en de Duisteren al het kwade, maar wie is er nu 100% goed of kwaad? In werkelijkheid zijn Zilveren vooral geordend en ijdel, terwijl de Duisteren vooral vrij en chaotisch zijn. Beide groepen worden nog het meest getypeerd door hun haat voor elkaar.

Je bent een jonge auteur. Hoe oud was je toen je aan dit manuscript begon?
Ik ben al begonnen aan dit verhaal toen ik twaalf was in het huis van mijn oma in Baarn. Toen was het nog een kinderboek, een sprookje. Het schrijven duurde erg lang, dat kwam door mijn dyslexie. Toen ik het boek
naar een uitgever stuurde kreeg ik de reactie dat ze het wel zouden willen uitgeven als ik het vertelperspectief veranderde en als ik er een Young Adult boek van zou maken. Dat vond ik wel een interessante
uitdaging. Ik legde het nieuwe boek dat ik aan het schrijven was stil (daar kan ik eindelijk weer mee verder nu mijn debuut af is) en ik herschreef Tussen Licht en Duisternis, dat toen nog “Nooit Geleefd” heette, binnen een jaar of twee.

Wat is in jouw ogen het grootste compliment dat je als schrijver kunt ontvangen?
Ik vind het heerlijk om te horen dat iemand van mijn boek genoten heeft, dat iemand heeft gelachen, of gehuild, of aan het denken is gezet door mijn boek. Het is een eer om te horen dat iemand op wat voor een manier dan ook plezier heeft gehad van het lezen van mijn persoonlijke hersenspinsels.

Je boek is nu een paar weken uit, de reacties zullen wel langzaam binnendruppelen. Sommige debuterende auteurs zijn bang dat bekenden denken dat bepaalde scènes of personages op eigen ervaringen zijn gebaseerd. Geldt dat ook voor jou?
Nee, hoor. Gelukkig niet. Mijn personages maken nog al wat mee, het zou toch wel zorgelijk zijn als dat op eigen ervaring gebaseerd zou zijn. Waar ik eerder bang voor ben is dat de ideeën in mijn boek verkeerd of niet overkomen, of dat mijn lezers het boek gewoon niet leuk, of erger nog, saai vinden. Dat lijkt me een nachtmerrie.

Tot slot zijn wij benieuwd of je nog tips hebt voor beginnende schrijvers. Aan welke tip heb jij veel gehad?
Voor mij was het belangrijk om me te realiseren, dat een schrijver niet klaar is zodra zijn of haar boek gedrukt is. Je zal het in de markt moeten zetten, reclame moeten maken voor jezelf. Veel schrijvers zijn introvert en dat is dan ook erg lastig voor hen om te doen. Ik probeer er ook nog een beetje mijn draai in te vinden, maar ik kom er langzaam
achter dat het ook eigenlijk best wel leuk is.  

En als je wilt schrijven: schrijf. Je hoeft je echt niet tegen te laten houden door twijfels en onzekerheden, want je kunt het wel. Schrijven kun je leren en je kunt het alleen leren door het te doen.

Meer weten over Loïs? Volg dan haar Facebookpagina!

​