Vandaag hebben we een interview met maar liefst drie auteurs: Lotte Troonbeeckx, Tom Vermeyen en Nico de Braeckeleer. Samen hebben zij de trilogie Dodenwereld geschreven, waarvan het laatste deel, Necrotopia, in april zal uitkomen! Tom Vermeyen is 37 jaar. Hij woont in Mechelen met zijn vrouw Geertrui en is vader van drie geweldige zonen. Tom is scenarist bij Studio 100. Momenteel is hij volop bezig met het schrijven van een derde seizoen Nachtwacht voor Ketnet. Daarnaast schrijft hij columns en opiniestukken voor Charlie Magazine. Lotte Troonbeeckx is bijna 27, maar mentaal nog steeds een jaar of acht. Gamen is één van haar grootste passies, waardoor ze vaak meer in fantasiewerelden vertoeft dan in de echte wereld. Ook houdt ze enorm veel van film en muziek. Sinds kort woont ze met haar lief samen in Mechelen met een floofy kat genaamd Penny, die eigenlijk meer hond dan kat is. Naast gamen en schrijven bij Studio 100 probeert ze spieren te kweken tijdens de pole fitness lessen die ze al meer dan een half jaar wekelijks volgt. Sindsdien heeft ze de onweerstaanbare drang om aan vlaggenmasten en palen van verkeersborden te gaan hangen. Nico De Braeckeleer is scenarist bij Studio 100. Hij schreef mee aan reeksen zoals Nachtwacht, Kosmoo, Samson & Gert en Hallo K3. Daarnaast is hij schrijver van heel wat jeugdboeken waaronder vele griezelboeken zoals De Monsteromnibus, Duivelsduister, Vampier Eiland, Vampierwolf en VampierVirus. Momenteel werkt hij aan zijn nieuwste vampierboek: Vampier game. Maar hij schrijft ook heel andere boeken zoals de jeugdboekenserie Hartsvriendinnen, Manon op de manege en De Boe!kids. In april verschijnt het derde en laatste deel van Dodenwereld. Kunnen jullie in je eigen woorden vertellen waar het boek over gaat?
In het laatste deel van de trilogie volgen we hoofdpersonages Tabitha, Ilna en Eli die na het verlies van hun goede vriend Maxim proberen uit te dokteren hoe het nu verder moet met hen. Nadat ze enkele nieuwe lotgenoten redden van een grommeraanval moeten ze al snel concluderen dat huiswaarts keren geen optie is. Willen ze overleven dan zullen ze een levensgevaarlijke tocht moeten ondernemen naar Engeland. Maar ligt hun toekomst echt aan de andere kant van het water? En zullen ze de overtocht überhaupt wel overleven? Want van één ding zijn ze zeker… Grommers zijn er overal! Tegenwoordig denkt iedereen bij het woord zombies waarschijnlijk aan de populaire TV-serie The Walking Dead. Worden de boeken daar vaak mee vergeleken? Dodenwereld gaat over zombies dus natuurlijk worden er vergelijkingen gemaakt met The Walking Dead omdat de TV-reeks een mainstream publiek heeft kunnen aanboren. Veel mensen kijken tegenwoordig naar zombiereeksen en –films maar dat was pakweg vijftien jaar geleden helemaal anders. Toen kreeg het alleen maar aandacht van horrorliefhebbers. De trilogie is voor Young Adults en die hebben bijlange nog niet allemaal hun weg naar TWD gevonden dus hopelijk lezen ze eerst onze boeken en zeggen ze over een paar jaar: ‘hé, die reeks lijkt wel op Dodenwereld.’ Om drie boeken over zombies te schrijven, zullen de wezens jullie ongetwijfeld fascineren. Wat vinden jullie er fascinerend aan? Was dat al zo sinds jullie eigen kindertijd? Tom: Wat ik altijd fascinerend heb gevonden aan zombies is dat het pure monsters zijn, louter gedreven door hun onstilbare honger. Ze hebben geen verborgen agenda en ze discrimineren niet over wie ze opeten. What you see is what you get. Dierlijk en instinctief. Ik ben altijd een grote horrorfan geweest en heb het zombiegenre leren kennen in de jaren ’80 via de films van George A. Romero (Night Of The Living Dead e.d.). Daar is het dus allemaal mis gelopen :) Lotte: Ik kan niet exact zeggen waarom zombies me zo aanspreken, maar het idee dat je op een dag opstaat en nieuws hoort over een mysterieus virus dat mensen in hongerige kannibalen verandert… Ja, dat bezorgt me kippenvel. Mijn lief, mama of broer die me ineens zouden willen opeten? Scary. Het alleen-op-de-wereld-gevoel dat daar vaak bij komt kijken versterkt die angst alleen maar. De doden die plots weer opstaan uit hun graf boeien me iets minder, al kunnen die verhalen mij zeker ook wel bekoren. Verspreiding via een virus vind ik interessanter, zeker als het zoals in The Walking Dead in iedereen nestelt en je sowieso een zombie wordt als je sterft. Door mijn tien jaar oudere broer en papa heb ik op jonge leeftijd al kennisgemaakt met het horrorgenre. Als zij naar iets keken wou ik absoluut meekijken. De eerste zombiefilm die ik zag was Braindead (Dead Alive), op zesjarige leeftijd. Volgens mij moet de fascinatie toen begonnen zijn, ook al had ik achteraf steeds nachtmerries (maar die had ik van E.T. ook). Nico: Ik heb heel wat angsten, maar mijn grootste angst is “angst voor de dood”. Het wezen dat symbool staat voor die angst is voor mij “de levende dode”, de zombie dus. Jullie schrijven met zijn drieën een trilogie. Hoe kwamen op het idee om met elkaar een boek te gaan schrijven? Tom: Nico en Lotte zijn collega-scenaristen. We kennen elkaar dus van bij Studio 100. Voor Lotte en mijzelf was dit ons eerste boek, maar Nico heeft al heel wat boeken geschreven en uitgegeven. Alle drie hebben we interesse voor het horrorgenre in het algemeen en het was Nico die met het idee kwam om een zombietrilogie te schrijven. Toen hij vroeg of ik wou meeschrijven heb ik dan ook onmiddellijk ja gezegd. Lotte: Toen ik als groentje begon bij Studio 100 in 2013, klikte het vrij snel tussen Nico en mij omdat we allebei van horror houden. Daar was ik blij om, want ik had plots iets om over te praten aan tafel. Die eerste maanden was ik namelijk nogal stil en teruggetrokken. Ik was ontzettend verrast toen hij mij in 2015 vroeg of ik het zag zitten om samen een zombietrilogie te schrijven. Eerst twijfelde ik, want ik dacht dat het mij helemaal niet zou lukken omdat ik amper ervaring had, maar het enthousiasme won het gelukkig van de twijfel. Niet veel later vervoegde Tom, ook een grote horrorfan, het team. Hoe ziet jullie schrijfproces eruit? Tom: Omdat we al enkele jaren collega’s zijn, zijn we ook al goed op elkaar ingewerkt. Nico had een verhaalidee en daar zijn we met zijn drieën over beginnen te brainstormen: wat willen we vertellen met welke karakters in welke arena’s. We hebben samen de grote lijnen uitgezet die we van boek één tot drie gingen vertellen en dan zijn we eigenlijk ieder apart ons deel gaan schrijven. Nico deel 1 om de basis van het verhaal en de karakters te leggen, Lotte nam deel 2 voor haar rekening en ik deed het sluitstuk. Voor het 1e deel hebben Lotte en ik ook enkele hoofdstukken geschreven. Kwestie van goed ondergedompeld te geraken in het schrijfproces en toch een beetje mee de toon te bepalen. Schrijven is ook veel lezen en herschrijven. Diegene die met zijn boek bezig was stuurde telkens wat hoofdstukken naar de twee anderen zodat deze konden meelezen en feedback geven. Zo sleutelden we allemaal aan elkaars werk. En dit ging eigenlijk heel vlot. Nico deed wel altijd de finale edit wat logisch was omdat Dodenwereld zijn initiatief was. Lotte: Het was inderdaad een nauwe samenwerking op dat vlak. Brainstormen, verhaal uitwerken, research doen, enkele hoofdstukken schrijven en naar de rest sturen, feedback verwerken, dan weer opsturen met enkele nieuwe hoofdstukken,... In boek 1 schreef ik de eerste hoofdstukken van Tabitha. Ik kon het niet laten om trekjes van mezelf in haar te steken. Net zoals ik is ze linkshandig, houdt ze van spelletjes spelen, heeft ze een groot rechtvaardigheidsgevoel, kan ze impulsief uit de hoek komen… Uiteindelijk herken ik ook wat van Nico in Eli, en van Tom in Maxim. Best grappig! Wat ik ook niet kon laten was om personages met namen van vrienden en familie in het boek te steken. Een paar sterven een afschuwelijke dood in deel 1 en 2. Dat vonden ze zelf hilarisch, al moest ik mezelf tijdens het schrijven wel inhouden om het niet té gruwelijk te maken en niet teveel in detail te treden. Ik ga echt graag total loss. Dit is het afsluitende deel van de trilogie. Wat zijn jullie schrijfplannen voor de toekomst? Tom: Plannen zijn er altijd, maar momenteel heb ik het ietsje te druk om een nieuw boek te starten. Maar zeg nooit, nooit. Lotte: Eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee. Momenteel heb ik geen zotte ideeën of verhalen die ik wil uitwerken. Of ja, die heb ik wel, maar het zijn er zoveel. En de goesting om eraan te beginnen moet er ook zijn natuurlijk. Momenteel amuseer ik me kostelijk met de nieuwe Zelda én de pole fitness, en dat is voorlopig meer dan genoeg invulling van mijn vrije tijd! Maar de kans is groot dat het ooit wel terug zal gaan kriebelen. Nico: Ik ben bezig aan heel wat verschillende boeken die in 2017 en 2018 zullen verschijnen. Enkele van deze boeken zijn Vampier game (9+), Manon op de manege 3: De babypony (8+), Manon op de manege 4 (8+), Hartsvriendinnen 6 (9+), Het Atlantica Mysterie (Boe!kids) (8+), Drakeneiland (Boe!kids) (7+), De spookvoetballer (Boe!kids) (7+), Blue Star Voetbalacademie (9+) en Schemerslaap (13+, het tweede boek onder mijn pseudoniem Nicholas Walker). Tot slot zijn wij benieuwd of jullie nog tips hebben voor beginnende schrijvers. Aan welke tip hebben jullie veel gehad? Tom: * Consumeer verhalen, in welke vorm dan ook. Boek, film, TV, games, maakt niet uit. Je steekt heel veel op van te zien/lezen hoe andere verhaalvertellers te werk gaan. * Heb geduld. Ja, je kan ontdekt worden met het allereerste ding dat je schrijft en succes oogsten maar bij de meeste duurt het jaren. En dat is oké. Gebruik die tijd om je te ontplooien en je vak bij te schaven. * Laat je nooit ontmoedigen. Voor elke “ja” krijg je soms tien keer “nee”. Blijf in jezelf geloven, ook al doen anderen dat niet (of te weinig). Als je zeker bent dat je wil schrijven en je eigenlijk aan niets anders kan denken, dan moet je je er in vastbijten en nooit meer lossen. * Leer omgaan met feedback. Het is nooit leuk als mensen je schrijfsels niet waarderen. Maar leer kritisch te kijken naar je eigen werk en ga aan de slag met constructieve input. * Met een geniaal idee alleen kom je er niet. Toegegeven, dat is een heel goede start maar het echte werk zit hem in het kunnen uitwerken. Structuur brengen in wat je schrijft. Lotte: Tom heeft eigenlijk al de beste en belangrijkste tips gegeven, maar ik voeg daar nog een paar persoonlijke tips aan toe: * Wees niet bang om je fantasie te gebruiken. * Tenzij je stilte prefereert: zet goeie muziek op tijdens het schrijven. Het kan inspireren of het schrijven van bepaalde stukken in het verhaal positief beïnvloeden. * Forceer jezelf niet als het even wat minder gaat. Leg het opzij en ga gewoon iets tof doen. Of drink een tas verse kippensoep, dat kan ook helpen (ik spreek uit ondervinding)! Meer weten over Dodenwereld? Volg de Facebookpagina!
0 Comments
Leave a Reply. |
Archieven
June 2019
|