Interview met Garvin Pouw

---

​Garvin Pouw (1977, getrouwd, twee dochters) is een schrijver/fantast die sinds zijn zestiende verhalen verzint in zijn fantasiewereld Valtada. Hoewel hij van oorsprong vooral een tekenaar was, nam de verhaaldruk dusdanig toe dat hij zich op een romanreeks is gaan toeleggen. Nu is hij inmiddels veertig en heeft hij de stap gewaagd één van de Valtada-delen uit te geven.

---

In december kwam Schaduwkoningin uit. Kun je in je eigen woorden vertellen waar het boek over gaat?
Schaduwkoningin vertelt het verhaal van een nimf, Nîve, die een verloren gevecht lijkt te vechten, totdat ze tijdens een schermutseling een magisch zwaard weet te ontfutselen aan haar tegenspeelster Fellkra. Eenmaal in het bezit van het zwaard lijkt alles, inclusief zijzelf, te veranderen. Binnen het decor van een reusachtig, exotisch sprookjeswoud begint een klopjacht die Nîve naar wonderlijke bestemmingen voert, maar haar ook uitdaagt na te gaan wie ze door het stelen van het zwaard eigenlijk geworden is.

In Schaduwkoningin spelen drie nimfen de hoofdrol. Waarom heb je voor dit ras gekozen?
Leuke vraag! Mijn wereld Valtada bestaat voor mij al erg lang en ik heb daar de rassen voor het uitkiezen. Hoewel ik meestal over de meer mensachtige rassen op Valtada schrijf, zijn er meerdere verhalen waarin de nimfen zich aandienen en ik raakte zelf betoverd door hun andere leefwijze, hun hechting aan de natuur en hun fraaie, exotische voorkomen. Genoeg om ze ook eens op de voorgrond van een roman te willen hebben. Daarnaast vind ik het heerlijk om tijdens het schrijven zoveel mogelijk afstand te nemen van onze wereld en een compleet nieuw ras biedt daarvoor een heerlijke vrijheid in perspectieven.

Wat vind jij het origineelst aan Schaduwkoningin?
Nou, de nimfen zelf ben ik in deze vorm nog nooit ergens tegengekomen, dus die verdienen denk ik wel de eerste plaats. Ook de band tussen Nîve en Fellkra verdient een nominatie. Omgevingstechnisch teken ik op voor de zweefmeren, maar als ik zo doorga geef ik wel erg veel van de inhoud weg.

Wat voor soort scènes vind je het leukst om te schrijven?
Gek genoeg? Dialogen. Mijn schrijven is in zekere zin voortgekomen uit poppenspel, gewoon figuren met elkaar laten praten en simuleren hoe ze op elkaar reageren en wat er uit gesprekken komt. Dat zijn momenten om je als schrijver heerlijk te laten verrassen door je eigen karakters.

Waarnaar heb je research moeten doen bij het schrijven van dit verhaal?
Ik ben geen researchschrijver. Binnen bepaalde maatstaven, moet fantasy de vrijheid mogen claimen om het onmogelijke mogelijk te maken, anders heeft het als genre voor mij geen zin. Ik schrijf fantasy om wonderen weer te mogen geven, niet om ze reëel te maken. Dat gezegd hebbend hecht ik wel aan de wetten van mijn wereld en moet ik heel vaak in eerdere delen duiken om continuïteit te waarborgen.

Waarin zou je je als schrijver nog beter willen ontwikkelen?
Nou, sinds ik vorig jaar te maken heb gekregen met redacties en zo, heb ik technisch wel het één en ander eigen moeten maken. Keuzes maken in wat te schrappen vind ik lastig, mijn oorspronkelijke manuscripten zijn echter vaak zo groot dat er wel in gesnoeid móet worden. Spelling kan ook uitdagend zijn. Als ik wil blijven uitgeven zal ik daar in moeten blijven investeren.

Tot slot zijn wij benieuwd of je nog tips hebt voor beginnende schrijvers. Aan welke tip heb jij veel gehad?
Haha, de belangrijkste tip waar ik wat aan gehad heb, was de tip om contact op te nemen met Elly Godijn, mijn uitgever. (En misschien die voor het starten van een Facebookpagina voor Valtada.) Wat betreft schrijven doorloop ik een heel eigen traject: ik heb geen cursus gedaan, nooit veel gelezen, nooit meegedaan aan verhalenwedstrijden. Ik ben gewoon gaan schrijven, voor mezelf, omdat ik die ‘drive’ had. Dat is de enige tip waarin ik geloof. Niet willen schrijven voor een publiek of schrijven in de hoop een schrijver te mogen worden. Schrijf als schrijven dat is wat je voelt dat je moet doen.

​Wil je meer weten over Garvin? Volg dan zijn Facebookpagina!