Interview met Inge Pietjouw

---

Inge Pietjouw is 32 jaar oud en woont samen met haar man en twee katten in de buurt van Rotterdam. Inge werkt als senior webredacteur op de redactie van Rijksoverheid.nl, bij het ministerie van Algemene Zaken. Daarnaast doet ze freelance redactiewerk voor de uitgevers Zilverspoor en Zilverbron. Ze is gek op yoga, lezen, films kijken en natuurlijk op schrijven. 
 
Onlangs kwam Aurora, het eerste deel van Droomwandelaar, uit. Kun je in je eigen woorden vertellen waar het boek over gaat?
Aurora is een Young Adult-verhaal over het 15-jarige Vikingmeisje Finna. Haar vader Ivar en zus Thora worden na een lange winter vermist en doodverklaard. Finna blijft over haar vader en zus dromen en die dromen zijn zo levendig dat ze er steeds meer van overtuigd raakt dat die haar iets willen vertellen. Ze gelooft namelijk helemaal niet dat haar vader en zus niet meer leven. Als ze op een dag wakker wordt met Thora's wolvenspeld in haar handen, weet Finna het zeker: haar dromen zijn helemaal geen dromen, maar hartstikke echt. Ze besluit haar dromen achterna te jagen en haar vader en zus te zoeken. 
 
Het verhaal speelt zich af in een Vikingen-samenleving. Aangenomen dat daar best wat research bij kwam kijken: welk aspect was het moeilijkst om je in te verdiepen?
Droomwandelaar: Aurora speelt zich af in een wereld die heel sterk lijkt op het Scandinavië uit de Vikingsagen. Ik heb geen historische roman geschreven, maar het Noorden van Finna en Thora lijkt wel op het Noorwegen uit de negende eeuw, toen het christendom nog geen voet aan de grond had en de bevolking geloofde in de Noorse goden. 
 
Ik heb ontzettend veel gelezen over die periode. Zo heb ik me verdiept in Noorse mythologie en IJslandse sagen. Ook heb ik veel historische boeken gelezen over de Vikingperiode. Er is veel geschreven over de reizen die de Vikingen maakten. Van Ierland tot Engeland tot Groenland tot Constantinopel. Maar er is niet veel materiaal over hoe de Vikingen leefden in hun oorspronkelijke landen. Dat was voor mij de grootste uitdaging. Hoe zag het dagelijks leven er in de negende eeuw uit? Wat droegen Vikingen, wat aten ze en hoe reisden ze over land en zee? Er is weinig geschreven materiaal uit die periode. Verhalen werden verteld en niet opgeschreven, dat kwam pas later. Zelfs de Edda werd pas in de 13e eeuw op papier gezet, in een tijd waar het christendom allang de plek van de Noordse goden had overgenomen. Dus de ideeën die er zijn over het leven in die periode, komen voornamelijk uit archeologische opgravingen. Natuurlijk zegt ons dat heel veel over het leven in die tijd, maar je hebt het tegelijkertijd ook over interpretaties van wat er uit de bodem kwam. 
 
Verder ben ik veel op reis in Noorwegen geweest, dat maakte het voor mij in ieder geval makkelijker om een voorstelling te maken van hoe Finna's Noorden eruit zag, buiten haar dorp Odinsveld. De machtige Noorse natuur lijkt me niet veel veranderd door de eeuwen heen.
 
Dromen spelen een grote rol in het boek. Zijn er scènes die uit je eigen dromen zijn voortgekomen? 
De scène waarmee de proloog eindigt, komt rechtstreeks uit mijn eigen dromen. Het is een droom die ik denk ik meer dan vijftien jaar geleden had. Ik heb 'm nooit uit mijn hoofd kunnen zetten. Ik voelde dat die droom anders was dan alle andere die ik ooit heb gehad en ik speelde al jaren met het idee om vanuit daar een boek te schrijven. Het heeft een flinke tijd geduurd voordat ik een idee had hoe het vanuit die scène verder moest. Maar het was altijd al een verhaal dat ik moest vertellen. Zo vaak kan ik mijn eigen dromen niet herinneren. Alleen de meest bizarre of de meest bijzondere. Dat ik deze droom al die jaren in mijn hoofd heb gehad, zegt dus wel iets.
 
Wat is de meest bizarre droom die je je kunt herinneren?
De meeste dromen vergeet ik eigenlijk vrij snel. Tenzij ze extreem bizar zijn. Dat gebeurt nogal eens, maar ik kan me vooral recente dromen herinneren. Zo droomde ik pas nog over iets heel normaals dat binnen enkele minuten uitmondde tot een totale zombie-apocalyps. Ik ben geloof ik nergens zo bang voor als voor zombies, dus dat was niet echt een toffe nacht. Maar een tijdje terug droomde ik ook over Stephen Hawking en Justin Bieber die samen schipbreuk leden voor de kust van Samoa in de Stille Ocean. Belachelijk specifiek en die droom werd gekker en gekker. Bijzonder genoeg kan ik me daar zo'n beetje elke scène van herinneren. Het is helaas niet echt materiaal voor een nieuw Vikingboek.
 
Hoelang heb je gedaan over het schrijven van Aurora? Wist je al vanaf het begin dat je dit verhaal wilde laten uitgeven?  
De eerste versie van Aurora schreef ik in negen maanden. Daarna heb ik het een jaar laten liggen en na commentaar van een aantal proeflezers het einde herschreven. Daar werd het naar mijn idee een stuk beter van. Vanaf het begin wist ik al dat ik het uit wilde geven. Daar heb ik nooit over getwijfeld eigenlijk. Ik wilde dit verhaal de wereld insturen! Het is dan ook geweldig dat dat nu ook echt gebeurt. 
 
Nog even en je zult de eerste recensies ontvangen. Welk commentaar is je grootste nachtmerrie?
Oeh wat een lastige vraag! Natuurlijk wil je dat iedereen geniet van het verhaal. Voor mij betekent het heel veel en ik ben, dat zullen vast meer schrijvers zeggen, heel erg verliefd geworden op mijn personages. Negatieve recensies gaan me vast een beetje pijn doen. Maar ik weet uiteraard ook dat niet iedereen van dezelfde verhalen houdt en dat boeken voor iedereen wat anders betekenen. Dus in zoverre maak ik me niet zo veel zorgen om specifiek commentaar. 
 
Tot slot zijn wij benieuwd of je nog tips hebt voor beginnende schrijvers. Aan welke tip heb jij veel gehad?
Ga vooral gewoon schrijven! Als je een verhaal te vertellen hebt, knal het op papier en maak je nog niet druk om mooie zinnen of schitterende metaforen. Laat het verhaal uit je pen vloeien en neem daarna alle tijd om het mooi te maken. Soms kun je zo blijven hangen in hoe je iets moet formuleren, dat het je helemaal uit de flow haalt. Ik heb sowieso een klein disciplineprobleem. Als ik eenmaal zit en ga schrijven, dan ga ik ook als een trein. Maar ik heb soms echt moeite met beginnen, omdat het normale leven me dan zo ontzettend afleidt. Een goede tip haalde ik ook uit het boek Writing Down the Bones van Natalie Goldberg. In haar boek pleit Natalie ervoor om zoveel mogelijk te schrijven, en niet alleen aan je eigen verhaal. Al zit je in de trein en beschrijf je het landschap dat voorbij raast, of de passagiers die bij je in de coupé zitten. Zo blijf je oefenen met schrijven en komt ook die discipline erin. 

En mijn eigen tip: blijf vooral lezen! Hoe meer je leest, hoe meer gevoel je krijgt bij hoe je een goed verhaal opbouwt, hoe spanningsbogen werken en wat een personage wel of niet interessant maakt. 

Meer weten over Inge? Bekijk haar website hier!

---