Interview met Ingeborg van 't Pad Bosch

©Desiree Engelage

Ingeborg van ’t Pad Bosch (1971) groeit op in Overasselt, een klein dorpje aan de Maas. In 1989 gaat ze psychologie studeren in Leiden waar ze met volle teugen geniet van het studentenleven. In 1995 studeert zij af en start in haar loopbaan als psycholoog. De jaren daarna staan in het teken van het combineren van een druk gezin met haar werk als psycholoog en een groot sociaal leven in Amsterdam, Haarlem en omstreken. Als in 2010 de kans voorbij komt om naar New York te verhuizen, pakt het gezin hun biezen. Daar besluit ze haar beroep als psycholoog aan de wilgen te hangen en start met schrijven. Ze schrijft o.a. voor haar eigen blog ‘Family Jansen goes New York’ , voor LINDAnieuws, VROUW, J/M ouders en Psychologie Magazine en heeft in 2017 een wekelijkse column bij radio Veronica over de Amerikaanse verkiezingen. Een gebeurtenis in New York, een fotootje en een opmerking van haar grootmoeder inspireren haar tot het schrijven van haar debuutroman “Kroniek van een erfenis”, waarin de personen uit het verleden van haar familie weer fictief tot leven komen. Op dit moment woont Ingeborg met haar man en drie zonen in een dorp onder de rook van New York en werkt ze met hart en ziel aan het internetplatform DeWereldwijven.com. Met haar verhalen en initiatieven hoopt zij anderen te inspireren en de wereld een stukje mooier te kleuren.

---

​Kun je in je eigen woorden uitleggen waar je boek ‘Kroniek van een erfenis’ over gaat?
Het verhaal gaat over de invloed van geheimen op persoonlijke ontwikkeling en de zoektocht naar eigen identiteit. Kun je werkelijk worden wie je bent als je door omstandigheden wordt gedwongen een masker te dragen?

Hoe ben je erop gekomen om een boek te schijven over een familiegeheim?
Het idee voor dit boek is begonnen met een brief van een notaris die mijn oma ooit aan mij liet zien met adressen in New York. De brief behoorde toe aan Christiaan, een man van wie zij van alles had geërfd. Toen ik hem later zag op een bidprentje dat ik vond tussen oude foto’s van mijn oma, intrigeerde hij mij direct. Het was een man met geheimen. En als je met mijn oma over de tweede wereldoorlog wilde praten, kreeg je altijd nul op het rekest. Er werd ‘vaag’ over gedaan. En ook over onze afkomst kwam nooit de hele waarheid naar boven. Ik heb dat altijd vreemd gevonden maar bleef er nieuwsgierig naar. En toen ik in 2010 naar New York verhuisde, bedacht ik me dat ik uit wilde zoeken waar die erfenis vandaan kwam, welke adressen er op het papiertje stonden en waarom de WO2 zo’n beladen onderwerp was voor mijn oma. Ik zocht van alles uit en koppelde alles wat ik vond over mijn eigen familie aan de persoon Christiaan. De leegtes vulde ik op met mijn eigen fantasie. Langzaam maar zeker ontstond er een heel verhaal… Het verhaal is dus fictief maar de personages zijn inderdaad op familieleden geïnspireerd.

Waarom heb je dit boek in het Nederlands laten uitgeven en niet in het Engels?
Nederlands is mijn moedertaal en daarin schrijf je toch echt het fijnst. Ik spreek inmiddels vloeiend Engels maar grammaticaal goed schrijven is nog een heel ander verhaal. Bovendien zijn de verfijnde beschrijvingen, woordgrapjes en überhaupt je vocabulaire in je moedertaal makkelijker en grootser. Ik hoop natuurlijk wel dat het in het Engels vertaald gaat worden aangezien het boek ook zeker gaat over emigratie naar een Engelstalig land.

Hoe ben je op de titel van je boek gekomen?
Ik had een heleboel andere titels op een lijstje staan. Maar toen ik via editio.nl een aantal schrijverscursussen volgde, was mijn laatste coach Marcel Möring. Tijdens één van onze
besprekingen zei hij: ‘Ingeborg, eigenlijk ben je een kroniek aan het schrijven’. De meeste familiekronieken zijn echter heel lijvig en dat wilde ik persé niet. Gewoon omdat ik zelf niet zo van hele dikke boeken hou. Naast het feit dat ik ‘kroniek’ een heel mooi woord vind, is het een familie verhaal dat langer dan een eeuw bestrijkt, waarin het woord ‘erfenis’ letterlijk en figuurlijk een rol speelt.

Als je het verhaal op andere plekken dan New York en Eindhoven zou moeten laten afspelen welke plekken zouden dit dan zijn en waarom?
Hamburg en Parijs. Hamburg omdat ik weet dat daar ook een hoop haarhandelaren vandaan kwamen die in de 18e en 19e eeuw meisjes en vrouwen op het platteland kaal knipten en hun haar verhandelden om er pruiken van te maken. En Parijs omdat The Gilded Age absoluut het Belle Epoque is van New York. Zo veel eerste wolkenkrabbers, eerste restaurant, clubs en café’s waren in die tijd gebaseerd op Frans voorbeeld. De bouwstijl van 1900 heet hier voor niet voor niets: Beau Art.

Op je blog (familyjansengoesnewyork.com) las ik dat het vier jaar heeft geduurd voordat je boek is uitgegeven, hoe komt het dat het vier jaar heeft geduurd?
In eerste instantie had ik me helemaal niet bedacht dat ik in staat zou zijn om een boek te schrijven. Het was een stiekeme wens van me maar daar was alles mee gezegd. Misschien durfde ik het ook wel helemaal niet. Mijn schrijfcoach moedigde me aan na het lezen van mijn korte verhalen: ‘Ingeborg er zit een boek in jou.’ texte hij me op een koude ochtend in januari 2014. Daarnaast kost het schrijven van een (eerste) boek nu eenmaal veel tijd en discipline.
​
Is ‘Kroniek van een erfenis’ een begin van een serie?
Wie weet…Er zitten personages in waarmee ik nog wel wat mee zou kunnen in een boek. Maar ik heb nu een ander idee.

Je bent in 2010 naar New York verhuisd en er zijn vast verschillen tussen Nederland en de Verenigde Staten. Zijn er ook overeenkomsten tussen Nederland en de Verenigde Staten?
Jazeker. Al is New York eigenlijk geen goede afspiegeling van dat hele grote Amerika. Maar alleen al het feit dat New York eerst New Amsterdam heette, maakt dat Nederland ‘roots’ heeft in De Verenigde Staten. Ik vind Amerikanen bijvoorbeeld vaak ondernemend. ‘Vallen en weer opstaan’ wordt hier als iets sterks gezien. Als je maar doorzet, kan alles. Noem het het geloof in The American Dream. Wat ik daar als Hollander in herken, is die vernieuwings- en ondernemerszin. ‘Niets is onmogelijk’. En natuurlijk in de taal: woorden, straatnamen en achternamen. Wist je dat Brooklyn en Flushing komen van Breukelen en Vlissingen en Wallstreet oorspronkelijk Walstraat heette. Veel achternamen beginnen hier met Van en het Amerikaanse woord voor koekje is cookie en geen biscuit, zoals de Engelse zeggen.

Wat zijn typische Nederlandse dingen of gebruiken die ze in New York niet kennen?
Sinterklaas, hagelslag, haring, drop, tweede kerstdag, tweede paasdag, zo maar koffie komen drinken, tafelmanieren, seksuele voorlichting, direct communiceren (oftewel ‘bot’ zijn).

Wat zijn typische New Yorkse dingen of gebruiken die wij in Nederland niet kennen?
Doorlopen bij rode stoplichten, met een glimlach iemand begroeten, altijd een coffee-to-go in je hand, de hele dag in je strakke sportpak lopen, oeverloos over eten praten, ‘Hi how are you? en dan doorlopen voordat je antwoord kunt geven, op elke hoek een nagelsalon of een föhnbar.

Zou je ooit nog terug willen verhuizen naar Nederland?
Ja, ik zou hier niet oud willen worden. Ik mis mijn familie en vrienden daarvoor nog steeds te veel. Maar ik denk dat wij uiteindelijk op twee continenten gaan wonen. Af en aan in Amsterdam en New York.

Wat is je lievelingsgerecht/lievelingskeuken?
Nou, in ieder geval niet de Amerikaanse of de Nederlandse. Thais, Japans, Chinees, Italiaans, Frans, Indonesisch…vind het allemaal lekker.

Wat zou je nog een keer willen doen in je leven als geld geen rol speelt?
Een film maken.
Een wereldreis maken.
Een mooie boerderij op het Franse platteland kopen en opknappen.

Wat vind je leuk om te doen naast schrijven?
Reizen
Kunst en musea
Tekenen en schilderen
Lunchen met mijn gezin in New York Ondernemen met DeWereldwijven.com
Yoga en wandelen met mijn hond (voor de broodnodige rust in mijn hoofd)

Wie zou je nog een keer willen ontmoeten?
Michelle Obama en Oprah Winfrey. Lijkt me zo te gek om met die twee vrouwen een broodje te eten. Volgens mij kun je naast interessante gesprekken over ‘vrouw zijn’ en de wereld, ook enorm met ze lachen.

Wat is een goede gewoonte en een slechte gewoonte van jezelf?
Een goede gewoonte is dat ik positief en ondernemend in het leven sta. Ik laat me graag inspireren en zie overal wel een mooi idee of plan in. Een slechte gewoonte is dat ik mezelf heel goed ‘de put’ in kan praten en dan zaken uit ga stellen of vermijden. Ik kan echt ‘iets’ te zelfkritisch zijn en dat verlamt me soms.

Wil je nog meer te weten komen over Ingeborg? Neem dan een kijkje op haar site!