Interview met Jana Van Der Fraenen

Jana Van Der Fraenen is 25 jaar oud en droomt al van kinds af om schrijfster te worden. Nadat ze afstudeerde aan de middelbare school en enkele jaren vrijwilligerswerk deed, besloot ze zich op haar droom te storten. Ze begon de driejarige opleiding ‘Schrijver’, aan de Academie voor Podiumkunsten in Aalst. Daar begeleidden de leraar en klasgenoten haar bij het schrijven van haar boek Leven in de schaduw.

Haar dagen zijn gevuld met het schrijven aan haar volgend verhaal, ze hoopt op een lange reeks van gepubliceerde boeken. Jana houdt heel veel van lezen, het beoefenen van de sport Judo en maakt graag tijd voor familie en vrienden.
​

Onlangs is uw boek Leven in de schaduw uitgekomen. Kunt u in uw eigen woorden vertellen waarover het boek gaat?
Het boek gaat over de vijftienjarige Maxim, die na een hersenberoerte een halfzijdige verlamming oploopt. In het revalidatieziekenhuis Het Rozenblaadje, waar hij herstelt, voelt hij zich heel erg eenzaam. Zijn zogenaamde vrienden en zijn liefje laten hem vallen en hij kan zijn leven met een beperking niet aanvaarden.
Hij duwt zich van iedereen weg en valt in een depressie. Maar dan leert hij Isabel kennen, een meisje dat ook in Het Rozenblaadje verblijft. Hoewel ze elkaar in het begin niet mogen, komen er toch gevoelens bovendrijven. Isabel is vastbesloten hem te helpen, maar zal haar dat lukken?

Leven in de schaduw is een behoorlijk persoonlijk verhaal. Hoe ervaar je het dat mensen dit nu lezen?
Bij het schrijfproces voelde ik me heel schuldig en zo gemeen. Ikzelf heb het vroeger psychisch ook moeilijk gehad, dus ik herkende veel van Maxim in mezelf, wat het nog erger maakt. Al zijn de gedachten van hem veel duisterder. De gedachten die Maxim heeft, heb ik gelukkig nooit moeten ervaren.
Ik ben dus heel blij dat mensen dit lezen. Hopelijk staan de mensen er even bij stil. Dat is toch wat ik wil bereiken.

Hoe zou jij het personage Isabel omschrijven? Bezit ze eigenschappen die je ook op jezelf kunt betrekken?
Isabel is een zeer nieuwsgierig, pusherig meisje, maar heeft het hart op de goede plaats. Ze wil de mensen om wie ze geeft helpen en daar gaat ze heel ver in.
Ik sta heel ver van haar af. Wat we wel gemeen hebben is dat ook ik de mensen wil helpen. Maar niet op de manier waarop zij handelt. Bij haar gaat het er wat over.

Wat was voor jou het grootste obstakel tijdens het schrijfproces?
De research. Ik vond het heel zwaar om info te moeten opzoeken rond de psychische problematiek, om te lezen hoe zo’n situaties ontstaan en alles wat er rond hangt.

Wist je al vanaf het begin dat je Leven in de schaduw wilde laten uitgeven?
Ja, ik geef heel veel om de psychische problematiek en ik hoor soms dat mensen met psychische problemen gekken genoemd worden. Ik hoor soms verhalen over mensen die zelfmoord willen plegen. En ik wou met dit verhaal de boodschap doorgeven dat we die problematiek de wereld moeten uit helpen. Dus ik zag het onmiddellijk zitten om dit verhaal als mijn debuut uit te brengen.

Als je ooit samen met iemand moet schrijven, met wie zou je dan samen willen schrijven en waarom?
Ik zou graag met mijn vriend samen willen schrijven. We houden allebei van schrijven en verhalen. Ook hij zou graag iets willen publiceren. Hij heeft hele goede ideeën en we vullen elkaar goed aan.
Ik ben er van overtuigd dat een samenwerking tussen ons twee een mooi resultaat zal opleveren.

Tot slot zijn wij benieuwd of je nog tips hebt voor beginnende schrijvers. Aan welke tip heb jij veel gehad?
Wat ik vooral heb geleerd, is dat je altijd dicht bij jezelf moet blijven als je een verhaal wil schrijven. Wat vind jij belangrijk om te schrijven? Wat voor soort verhalen schrijf je graag? Ook heb ik geleerd om met mijn schrijfprojecten naar buiten te komen, om het aan mensen te laten lezen en hun feedback niet als kritiek te zien, maar als hulpmiddel om beter te worden.

Interview door Karolien


​

---