Interview met Julian ten Böhmer

​Julian ten Böhmer is een 22-jarige student Nederlands aan de Radboud Universiteit te Nijmegen. Al op de basisschool werd hij door zijn ouders gemotiveerd om boeken te lezen. Middeleeuwse en magische avonturen vielen zeer in de smaak. Hij struinde als brugklasser door lokale bibliotheken om fantasy boeken in te slaan voor de grote vakanties en die las hij dan aan een stuk door helemaal uit. Op een gegeven moment kon hij fysiek niets meer vinden en online keek hij toen nog niet. Verhalen lezen deed hem goed en dat gevoel wilde hij andere mensen meegeven, dus begon hij op zijn vijftiende aan zijn eigen trilogie. Naast het studeren, schrijven en lezen geniet hij vandaag de dag van het gamen met vrienden, anime series kijken en het joggen bij regen en zonneschijn.

Onlangs verscheen je boek 'De Dinion'. Kun je in je eigen woorden uitleggen waarover dit boek gaat?
De Dinion is de naam van een magisch boek, waarin levenswetten staan opgeschreven. Wetten waar alle onderdanen van de vier koningen zich aan moeten houden, want anders gaan ze als vanzelf dood. Mensen, dwergen, elfen en elcen werken samen in een militaire orde om het boek te beschermen en de vrede te handhaven in de landen van het pact. Wanneer er na eeuwen vrede echter een vijand van buitenaf komt, realiseren de koningen zich dat de wetten georganiseerd verweer in de weg staan. Finrohn, een jonge elf, is lid van het elite cohort van de Orde en wordt erop uitgestuurd om de Dinion te herschrijven. Het reisgezelschap van krijgers heeft eerst de toestemming van de volkeren nodig – in de vorm van vier koningszwaarden – om bij het boek te kunnen. Het is een reisverhaal in een magische wereld met een mysterieuze vijand, die ongehinderd zijn gang kan gaan.

Hoe is het idee voor 'De Dinion' ontstaan?
Ik had al langere tijd een vaag idee voor een verhaal, voordat ik begon met schrijven. Dagelijks mijmerde ik voor me uit, maar de meeste ‘hype’ kreeg ik tijdens het wegdromen met mijn hoofd op mijn kussen. Ik kan me herinneren dat ik het belangrijk vond om iets met de rivaliteit tussen de rassen, de onsterfelijkheid van de elfen en de schepping in het algemeen te doen. De trilogie spreekt deze onderwerpen aan, maar voor dit eerste deel is vriendschap het leidende element geweest. Bekenden van me zullen zichzelf wellicht in een personage herkennen. Het verhaal schreef zich als vanzelf, zoals vriendschap ontstaat zonder dat je het erover hoeft te hebben. Hoe verder ik kwam, hoe levendiger de wereld werd en op een gegeven moment wist ik precies waar het allemaal heen moest gaan. Ik was begonnen door de pure blijdschap, die het schrijven me gaf, en eindigde met nog twee boeken in mijn hoofd.

Welk karakter uit het verhaal vind je het meest fascinerend en waarom?
Het meest fascinerende karakter uit mijn verhaal… Daar vraag je me of ik mijn hart in stukken wil scheuren. Ik zal mij tot De Dinion beperken en Orra aanwijzen, omdat hij een interessante positie inneemt tussen vijand en bondgenoot. Hij is machtshongerig om een goede reden en zorgt ervoor dat onze belevingswereld van tegenstellingen breekt. Wie is er slecht en wie is er goed? De lastra’s van de duisternis en de paladijnen van het licht, zijn de aangewezen figuren om zich van deze dualiteit af te zetten. Je verwacht dat de duisternis slecht is en dat het licht goed is, maar zo werkt het niet, want ieder individu bezit een eigen drijfveer. Soms heiligt het doel de middelen en soms is de reis belangrijker dan het doel. Orra laat zien dat schaduwen niet zonder licht kunnen en daarom blijft hij mij intrigeren.

Hoe kies je namen voor je personages?
Soms vallen de namen uit de lucht en als ze lekker klinken dan staat het meteen vast. Op andere momenten denk ik lang na, of zoek ik dingen op. In ieder geval wil ik niet dat ik onbewust aan iemand denk bij een personage, dus moet ik niet iemand met die naam kennen. Sommige namen hebben een betekenis (in een vreemde taal of in mijn eigen elfentaal), zoals Finrohn wat staat voor ‘verder dan het einde’. Verschillende klanken koppel ik aan specifieke persoonlijkheden. Tweeledige namen zijn mijn favoriet: ze geven genoeg nuance om ze aan een gevoel te koppelen en blijven kort. Met achternamen, familienamen of titels ga ik vrijer om, want die mogen indruk maken en langer zijn.

Wat is voor jou het grootste obstakel tijdens het schrijfproces?
Dat ik moet eten en slapen om te functioneren. Het liefst zou ik aan één stuk door schrijven, maar dat kan natuurlijk niet. Dagelijks moeten er ook andere dingen gebeuren en het is de kunst om toch de focus niet kwijt te raken, want als ik schrijf dan ben ik het liefst even afgesloten van de drukke wereld. Als ik aan een hoofdstuk begin dan schrijf ik door tot het af is, want elk hoofdstuk heeft een bepaalde sfeer en die moet je wel blijven vasthouden. Het is niet hetzelfde als je ergens in het midden stopt en de dag erna verdergaat.

Er wordt weleens gezegd dat slechts een heel klein percentage van de auteurs erin slaagt om een uitgever te vinden. Jou is dat wel gelukt. Hoe kijk je daarop terug?
Ik ben heel fortuinlijk geweest en ik heb niets te klagen. Mensen reageren altijd enthousiast als ik vertel dat ik fantasy schrijf. Zo was het ook met mijn leraren op de middelbare school, waaronder mijn mentor en mijn docent Nederlands. "Oh, dat had ik niet van jou verwacht.", dat hoorde ik vaak. Vrienden en proeflezers waren enthousiast en ik kreeg steeds weer de vraag: "Wanneer geef je het uit?". En dat terwijl ik nog vrij weinig wist van de uitgeverswereld. Ik ging in gesprek met contactpersonen bij uitgevers, om meer te weten te komen over hoe zaken geregeld worden. Uiteindelijk heb ik een lijst gemaakt van mijn favoriete uitgevers. Ja, dat klinkt natuurlijk arrogant, maar ik wist niet beter. Manuscript opsturen en lang wachten. Als er dan tussen de reacties een reddende engel zit, die je hand vastpakt… Geweldig hoe je dan in een kring van de aardigste, gezelligste mensen op de planeet terechtkomt.

Tot slot zijn wij benieuwd of je nog tips hebt voor beginnende schrijvers. Aan welke tip heb jij veel gehad?
De tip voor mij was: zorg dat het aantal personages overzichtelijk blijft en concentreer je op de belangrijkste personages. Toen ik voor het eerst tips kreeg, was mijn tweede boek al bijna af. Ik had veel fantasy gelezen voor mijn leeftijd en ik wist wel een beetje hoe andere schrijvers het aanpakten. Zo wist ik dat een kaart en de geschiedenis van de wereld belangrijk zijn. De schepping in de Silmarillion van Tolkien is een schoolvoorbeeld van ‘worldbuilding’. Je moet een helder beeld krijgen van de dynamiek in jouw wereld. Voor beginnende schrijvers raad ik het tevens aan om naar kaarten te kijken. Mijn kinderachtige kaart uit Paint is omgetoverd tot een schoonheid, door een tekenaar uit Utrecht, die ik via via ontmoette. Na wat andere kaarten bekeken te hebben en wat overleg, is de stijl gebruikt van de kaart uit De Brief voor de Koning en Eragon. Het schrijven van de historie en het uitwerken van een kaart, zorgen voor het fundament dat je nodig hebt. Het visualiseren van je fantasie schenkt je houvast, daarna schrijft het boek zichzelf.
Wat betreft het uitgeven van je boek: wees nooit bang en durf. Als je iets hebt geschreven, dan is dat speciaal. Wees trots op je verhaal, want je hebt er veel moeite en liefde ingestoken. Leg contacten en toon je enthousiasme. Wij zijn allemaal ten eerste lezer en ten tweede schrijver.

---