Rudy Soetewey, 63 jaar oud, is na een carrière in het onderwijs al enkele jaren met pensioen. Hij heeft ontdekt dat hetgeen elke gepensioneerde hem vertelde, ook effectief klopt: na je pensionering heb je inderdaad nog minder tijd dan voorheen. Reizen, filmen en schrijven nemen een behoorlijk grote hap uit die tijd. Schrijven doet hij al meer dan dertig jaar. Zijn eerste boek verscheen in 1993. Salami is z’n elfde roman. Onlangs is je boek 'Salami' uitgekomen. Kun je in je eigen woorden vertellen waar het boek over gaat? Altijd een moeilijke vraag, zeker wanneer het een thriller of een spannend verhaal betreft. In essentie gaat Salami over de zoektocht naar een verdwenen product, dat per ongeluk in een salami is verwerkt. Dat product heeft de potentie om het bestaan van de menselijke soort te bedreigen. Echter niet zoals iedereen zich dat inbeeldt: geen dodelijk gif, of extreem gevaarlijk virus of zo. Het gaat om iets heel anders. Iets dat ik hier dus niet ga verklappen. :-) Wat een salami met je verhaal te maken heeft, wordt in de samenvatting al duidelijk. Toch blijft het een aparte keuze voor een titel. Zou je ons kunnen vertellen waarom je toch net daarvoor hebt gekozen? Voor mij - en dat is dus per definitie persoonlijk - heeft het woord salami, en dus ook de titel, iets komisch. Ik vind het op de een of andere manier een grappig woord, zeg maar. Voor mij was het dan ook de perfecte titel. Niet alleen omdat een salami een belangrijke rol in het verhaal vervult, maar vooral omdat het mijn bedoeling was om een behoorlijke dosis humor in het verhaal te steken. Ik heb gemikt op de moeilijke, maar niet onmogelijke combinatie van humor en spanning. Het moeilijke daaraan is vooral het feit dat humor per definitie persoonlijk is: wat voor de ene lezer grappig is, is dit voor de andere niet. Het is aan elke individuele lezer om te bepalen of hij af en toe gelachen heeft, maar tegelijk ook wilde weten hoe het verhaal eindigde. Of men het eens is met de woorden van een recensent ‘vooral hilarisch, maar met een ernstige ondertoon’, mag iedereen eveneens voor zichzelf bepalen. Heb je veel research voor 'Salami' moeten doen? Niet meer of minder dan voor andere boeken. De plaatsen waar de acties zich afspelen heb ik uiteraard wel bezocht, maar dan voornamelijk om te toetsen of dat wat ik er wilde laten gebeuren, daar wel kòn plaatsvinden. Research is overigens een woord dat ‘actief zoeken’ suggereert. Maar vaak komen elementen die je kunt gebruiken in een verhaal, ook ongevraagd aangewaaid. Je moet er dan alleen maar alert voor blijven. Tegelijk heb ik ook nogal een voorkeur voor ‘efficiënt’ schrijven. Beschrijvingen die bijvoorbeeld louter bladvulling zijn en geen enkele andere functie hebben, probeer ik te vermijden. Je zal in Salami niet zoveel elementen vinden, die geen functionele reden van bestaan hebben. Dit zal zeker niet iedereen plezieren, dat ligt voor de hand. Maar elke vogel zingt nu eenmaal zoals hij gebekt is. In je boeken uit je, verpakt in een leuke misdaadroman, steeds flink wat kritiek op de maatschappij en het sociale gedrag van mensen. Kan je uitleggen waarom dit zo'n belangrijk en terugkomend thema is in je boeken? Waarschijnlijk komt dat, omdat ik vaak nogal verbijsterd zit te kijken en te luisteren naar wat er om mij heen gebeurt. Ik blijf het onvoorstelbaar vinden hoe gewone, doodbrave burgers gebruikt en misbruikt, bedrogen, voor de kar gespannen en uitgeknepen worden, zonder dat die burgers reageren. Ik zal waarschijnlijk nooit begrijpen hoe het mogelijk is, dat zoveel mensen haast letterlijk veranderen in blinde volgelingen van hebzuchtige demagogen. Rattenvangers vind je blijkbaar niet alleen in Hamelen en zijn van alle tijden. Het is dan ook niet helemaal onlogisch dat dergelijke situaties, vaak ongewild, in een verhaal sluipen. Je hebt ondertussen 11 boeken geschreven. Welk boek heeft je de meeste moeite gekost en waarom? Het moeilijkst was De Laatste Reis, omdat een persoonlijk drama aan de grondslag daarvan lag. Salami zelf was evenmin makkelijk, maar dan vooral omdat ik voortdurend moest opboksen tegen de eigen twijfel. De combinatie van humor en spanning was dan wel een bewuste keuze, ik wist nooit echt of het me zou lukken om het evenwicht te bewaren. Nu er wat tijd overheen is gegaan, ben ik er wel zeer tevreden over. Laten we maar zeggen: de combinatie komt het dichtst bij mijn eigen voorkeuren en persoonlijkheid. Wat is volgens jou de beste strategie om een boek onder de aandacht te brengen? Als er nu iets is waar ik weinig kaas van heb gegeten, dan is het mezelf of een van mijn boeken ‘verkopen’, in de figuurlijke zin van het woord. Natuurlijk moet je als auteur beschikbaar zijn: voor signeersessies, lezingen, eventueel workshops, en dat ben ik ook. Het gevecht om aandacht is echter zodanig heftig geworden, met zoveel deelnemers en participerende supporters, dat eenvoudigweg met een opgestoken vinger in het midden van het veld gaan staan en roepen ‘dat je ook een boek hebt geschreven’ nauwelijks effect heeft. Op dit ogenblik kun je een auteur die mainstream wil worden maar één advies geven: probeer met je boek op tv te komen. Al de andere publiciteitsvormen komen op de tweede plaats. Tot slot zijn wij benieuwd of je nog tips hebt voor beginnende schrijvers. Aan welke tip heb jij veel gehad? Wat mij betreft - ik geef af en toe een workshop voor mensen die een idee hebben voor een boek, maar niet weten hoe eraan te beginnen - is hèt talent dat je moèt hebben om als would be schrijver een kans op succes te maken zelfdiscipline. Doorzettingsvermogen, zeg maar. Er zijn natuurlijk veel andere talenten die belangrijk zijn, die helpen en een surplus vormen. Maar een boek schrijven lijkt me onmogelijk zonder de discipline om telkens opnieuw en opnieuw achter je laptop of vel papier plaats te nemen, ook wanneer je er absoluut geen zin in hebt. Al bevestigen uitzonderingen altijd de regel. Daarvoor zijn het dan ook uitzonderingen. Interview door Karolien
0 Comments
Leave a Reply. |
Archieven
June 2019
|