Interview met Sophia Drenth

Sophia Drenth woont en werkt in Amsterdam, waar ze in 1971 werd geboren. Naast schrijven en het in eigen beheer uitgeven van haar boeken runt ze een bedrijfje in met de hand gemaakte sieraden, Gnoom Artful Things. Daarmee kan je haar samen met haar boeken geregeld op fantasy fairs en beurzen vinden. In haar vrije tijd struint ze graag over vlooienmarkten, altijd op zoek naar vreemde vondsten waaruit ze inspiratie kan putten of waarmee ze iets unieks kan maken.

---

Verlossing, het tweede deel van Bloedwetten komt binnenkort uit. Kun je in je eigen woorden vertellen waar het boek over gaat?
We treffen hoofdpersoon Roan Storm aan nadat hij een groot verlies in de rechtszaal heeft geleden. Zijn Bloedwet heeft gefaald. Wanneer ook zijn geliefde Maïa buiten zijn bereik raakt omdat ze een verstandshuwelijk aangaat, geeft hij zijn rol als voorvechter van de wet op en dompelt hij zich onder in een leven vol overdaad. Als Maïa in gevaar komt, laat hij zichzelf gaan en geeft hij zichzelf over aan zijn monsterlijke kant.
Een andere, belangrijke verhaallijn vertelt over de zoektocht naar erkenning van drie Ath’vacii (mijn soort vampiers) die in Bloedwetten: Vonnis slechts een kleine rol speelden. In die zin onderzoekt Bloedwetten: Verlossing nog uitgebreider de wisselwerking tussen mens en monster. Wat maakt van monsters mensen en van mensen monsters?

Dit is een quote uit de flaptekst van Vonnis: "Voortdurend in strijd met de wetten van zijn nieuwe bestaan probeert hij (Roan Storm) de zin van het leven terug te vinden." Bij welke wet kan hij zich moeilijkst neerleggen?
Roan Storm wordt in het eerste boek Vonnis tot een leven als Ath’vacii veroordeeld. Hij ligt voortdurend in de clinch met de ‘wet’ dat hij vanaf dat moment afhankelijk is van bloed. Aan die dorst toegeven betekent dat hij het monster wordt dat volgens zijn eigen wetten zou moeten worden uitgeroeid. Of het hem in Verlossing lukt om weerstand te blijven bieden, is de grote vraag.

Wat vind jij het origineelste aan jouw boek?
Het is mijn bedoeling geweest om vampiers in een nieuw jasje te steken. Om dit te bereiken heb ik een groot deel van de bekende kenmerken overboord gegooid. Wat ik overhield heb ik in de mixer gestopt samen met wat zelfverzonnen regels. Toch was originaliteit voor mij niet het belangrijkste uitgangspunt. Er is immers al zoveel over vampiers geschreven dat het een onbegonnen zaak lijkt om daar iets origineels mee te doen. Mijn voornaamste reden om te schrijven is om emoties over te brengen. Een geloofwaardige ontwikkeling van personages staat bij mij ook hoog in het vaandel.

Wat voor soort scènes vind jij het lastigste om te schrijven?
Ik schrijf character driven en ben geen wereldbouwer. Daardoor heeft de achtergrond soms de neiging om sober te blijven. Ik heb geprobeerd om in mijn nieuwste boek de stad waarin het grootste deel van het boek zich afspeelt als een personage te benaderen. Ik denk dat dat zeker heeft geholpen. Bloedwetten: Verlossing heeft ook het meest ingewikkelde plot dat ik tot nu toe heb geschreven met een groot aantal personages dat op de juiste tijd op de juiste plek moet zijn. Daar heb ik het erg moeilijk mee gehad. Het was alsof ik voortdurend op mijn tenen liep en net buiten mijn macht werkte.

Wat is het mooiste compliment dat je over het eerste boek hebt ontvangen?
Het grootste compliment blijft toch wel van iemand die me vertelde dat ze eigenlijk helemaal niet veel leest, maar dat Bloedwetten: Vonnis zelfs mee in bad ging!

Met het eerste deel van Bloedwetten heb je de Bastaard Fantasy Awards gewonnen en ben je genomineerd voor de Hebban Awards. (Hoe) hebben deze nominaties/prijzen invloed gehad op het schrijven van het tweede boek?
Het genomineerd worden voor en winnen van prijzen is vooral een enorme steun in de rug. Het cliché van de eenzame schrijver op de zolderkamer klopt, al heeft social media daar één ding in veranderd: we kunnen nu bijna per direct steun zoeken en ontvangen van onze collega’s, lezers en vrienden. Toch is een vorm van erkenning zoals een nominatie of een prijs winnen altijd een extra hart onder de riem. Uiteindelijk blijft schrijven een gevecht tussen de schrijver en de knipperende cursor.

Tot slot zijn wij benieuwd of je nog tips hebt voor beginnende schrijvers. Aan welke tip heb jij veel gehad?
De belangrijkste tip die ik ooit in een schrijfboek las, is dat je je muze niet moet laten wachten. Je moet proberen om een vaste routine te ontwikkelen en je daar ook aan houden. Dan weet de muze wanneer ze zich moet aandienen en als ze er niet op kan vertrouwen dat jij klaarzit, zal zij er de brui aan geven.
Dat is precies wat ik zelf bijna dagelijks doe: op vaste tijden achter de computer zitten. De momenten dat je als een donderslag bij heldere hemel door inspiratie wordt getroffen zijn heerlijk maar zeldzaam. Schrijven is gewoon keihard werken.

Lijkt het je leuk om de eerste hoofdstukken van dit boek te lezen? Houd dan de website goed in de gaten. Op 29 april wordt Bloedwetten: Verlossing op Elfia Haarzuilens gepresenteerd in de Kapel! ​